Κόφι Ανάν, Άλβαρο Ντε Σότο, Μπαν Κι Μουν, Αλεξάντερ Ντάουνερ και Αχμέτ Νταβούτογλου
Του Κυριάκου Κολοβού
Το Κυπριακό έχει «βαλτώσει» σύμφωνα με ορισμένους κύκλους που ζητούν λύση εξπρές. Λύση εδώ και τώρα έστω κι αν αυτή δεν διασφαλίζει τα βασικά για την ελληνοκυπριακή πλευρά. Με τη δικαιολογία ότι 40 χρόνια είναι πολλά εμφανίζονται έτοιμοι να προσφέρουν ‘γη και ύδωρ’ στην Τουρκία προκειμένου η εξεύρεση μιας λύσης να καταστεί ευκολότερη.
Παίρνοντας ως δείγμα γραφής τη δυσκολία γύρω από την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος, στο οποίο να εντάσσονται οι κοινές επιδιώξεις των δύο πλευρών, σε μια κοινή βάση επί της οποίας θα εδράζεται η λύση, γίνεται αντιληπτό ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η Τουρκία αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν έχει τη διάθεση να συμβιβαστεί σε μια λύση αρχών. Επιδιώκει τη μεταμόρφωση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ένα υβρίδιο κρατικού μορφώματος.
Σ’ αυτό το παίγνιο άμοιρος ευθυνών δεν είναι ο ΟΗΕ και οι αντιπρόσωποί του. Τόσο ο ΓΓ όσο και ο Αυστραλός απεσταλμένος του αποδεικνύουν με την πάροδο του χρόνου τον ετεροβαρή τρόπο με τον οποίον λειτουργούν κατά τη λήψη των αποφάσεών τους. Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον η ε/κ πλευρά πρέπει να ζητά «αντικειμενικότητα» (όπως έπραξε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης διά της επιστολής του στον ΟΗΕ) από διπλωμάτες που έχουν δείξει ότι ενεργούν με γνώμονα προσωπικά ελατήρια.
Σταχυολογώντας του ορισμούς της «αντικειμενικότητας» προκύπτει πως: «Αντικειμενικότητα είναι η παρουσίαση γεγονότων απαλλαγμένων από προσωπικές απόψεις» ή σύμφωνα με τον MacKinnon «είναι μια στρατηγική ηγεμονίας που μεταχειρίζονται κάποια μέλη της κοινωνίας για να εξουσιάζουν τα υπόλοιπα». Ο McQuail αναγνωρίζει πως η αντικειμενική παρουσίαση προϋποθέτει παντελή έλλειψη προσωπικών, κοινωνικών και πολιτικών μεροληψιών. Ο Αθανάσιος Σαμαράς προχωρώντας ακόμα ένα βήμα θεωρεί πως η αντικειμενικότητα βρίσκεται στη βάση της αμεροληψίας η οποία απαιτεί ουδετερότητα.
Στο παρελθόν, ο ΟΗΕ είχε πολύ καλές παρεμβάσεις στο Κυπριακό πρόβλημα. Σημειώνοντας τη λέξη «καλές», σαφώς, εννοείται προς την κατεύθυνση διάσωσης ενός κράτους-μέλους του ΟΗΕ που κινδύνευε, και κινδυνεύει, από ένα άλλο κράτος. Η αποστολή του ΟΗΕ είναι η διασφάλιση και η προάσπιση του διεθνούς δικαίους. Με ψηφίσματα και άλλες ενέργειες που μπορεί να είναι και τιμωρητικού χαρακτήρα προσπαθεί να επιβάλει την τάξη στην περίπτωση που κράτη παρεκτρέπονται απειλώντας την ειρήνη και την ασφάλεια στα διάφορα σημεία του πλανήτη. Με ψηφίσματα όπως τα 186/63, 365/74, 541/83, 550/84, 789/92, θωρακίστηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν αναγνωρίστηκαν τα επιχειρούμενα τετελεσμένα της Τουρκίας, καταδικάστηκε η αποσχιστική ενέργεια ίδρυσης του ψευδοκράτους και ζητήθηκε η επιστροφή της κλειστής περιοχής της Αμμοχώστου.
Στο διά ταύτα, όμως, την ώρα της κρίσης, τη μοναδική φορά που προτάθηκε πλήρης λύση του προβλήματος, ο ΟΗΕ, δια του τέως ΓΓ Κόφι. Ανάν, ενασκώντας επιδιαιτητικό ρόλο, παρουσίασε ένα σχέδιο με πολλές αμφισημίες, κενά και «εποικοδομητικές ασάφειες». Δηλαδή, λειτουργώντας μεροληπτικά παρέδωσε μια πρόταση λύσης που έθετε εν αμφιβόλω το νέο μόρφωμα ως προς την κρατική του υπόσταση, υπέβαλλε τη λειτουργία του υπό την αίρεση άλλων κρατών που θα συνέχιζαν να τηρούν εσαεί την επικυριαρχία τους δια των Συμφωνιών Εγγύησης.
Άρα, η επίκληση της «αντικειμενικότητας», υπ’ αυτές τις συνθήκες, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είναι δήλωση που μπορεί να εκληφθεί ως αδυναμία για προηγούμενες αποφάσεις. Άλλωστε, δια της «Σημαδεμένης Τράπουλας» οι Αιμιλιανίδης, Κοντός και Κέντας απέδειξαν πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, μέσα από έγγραφα, αλληλογραφία και πρακτικά, τον σκοτεινό ρόλο του Αυστραλού διπλωμάτη κ. Ντάουνερ, και της ομάδας του, στο Κυπριακό. Πρόσφατες ενέργειες του κ. Ντάουνερ έδωσαν το δικαίωμα στον ΠτΔ να ζητήσει απομάκρυνση – αντικατάστασή του, πράγμα που δεν έγινε, αποδεικνύοντας ότι οι διακηρύξεις είναι έπεα πτερόεντα προς εσωτερική κατανάλωση. Η αναφορά σε «αντικειμενικότητα» (ουδετερότητα ή αμεροληψία) του ΟΗΕ δεν είναι ικανή να πείσει τα πλείστα κόμματα ούτε την κοινή γνώμη. Πόσω δε μάλλον τον διεθνή παράγοντα που θεωρεί δεδομένες τις «εκπτώσεις» του διεθνούς δικαίου στην περίπτωση της Κύπρου.
* Το προσωπικό ιστολόγιο του Κυριάκου Κολοβού: «Επι-Μένων», http://kyriakoskolovos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου