Του Σοφοκλή Κωνσταντίνου
«Πολλούς αφέντες άλλαξες, δεν άλλαξες καρδιά», έγραψε για την Κύπρο ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς. Τούτες οι απλές λέξεις δεν εκφράζουν παρά την πεισματική προσήλωση του Έλληνα της Κύπρου να παλεύει για λευτεριά και αξιοπρέπεια. Σε όλες τις εποχές και σε όλους τους χρόνους, αυτός ο τόπος δεν μπόρεσε ποτέ να ζήσει ειρηνικά και ελεύθερα. Αναρίθμητοι οι βάρβαροι κατακτητές. Αναρίθμητοι οι επιδρομείς και οι υποχθόνιοι εχθροί μας. Ωστόσο, παρά τις μαρτυρικές περιπέτειες, παρά τα βάσανα, τις πίκρες, τη σκλαβιά, ο Ελληνισμός της Κύπρου κατάφερε να επιβιώσει, να ζήσει και να δημιουργήσει, μέσα από τις αντιξοότητες, έναν υπέροχο και λαμπρό πολιτισμό. Έναν πολιτισμό αντάξιο των προγόνων. «Η Κύπρος», εξομολογείται ο Γιώργος Σεφέρης, «πλάτυνε το αίσθημα που είχα για την Ελλάδα. Κάποτε λέω με πήρε για ψυχοπαίδι της…»
Κάποτε παίρναμε τις ανηφοριές και γράφαμε το όνομα της Ελλάδας στους τοίχους και στις καρδιές μας. Κάποτε αγκαλιάζαμε με δάκρυα τον Καπετάν Κανάρη όταν άραζε στην Κύπρο και του δίναμε πολεμοφόδια για τον μεγάλο ξεσηκωμό του 1821. Κάποτε φωνάζαμε το όχι στα βουνά της Πίνδου και αργότερα τραγουδούσαμε «Ήταν 1η Απριλίου…». Ήταν οι Κολοκοτρωναίοι και οι Μακρυγιάννηδες που έγιναν Αυξεντίου, Μάτσηδες και Καραολήδες και πάντα, μα την αλήθεια, στη ζωή και στον θάνατο τούς σκέπαζε η ίδια, απαράλλακτη, περήφανη η Ελληνική Σημαία με τον Σταυρό στη μέση. Ποιος έχει το δικαίωμα να ξεγράψει τις ιστορικές στιγμές; Ποιος έχει το θάρρος σήμερα να κρατήσει τούτη τη βαριά κληρονομιά;
Κύπρος 2014. Μέσα από τους ατέλειωτους πολιτικούς διαλόγους, αναζητάμε την οριστική λύση του κυπριακού προβλήματος. Παράλληλα βιώνουμε βαθιά την οικονομική ύφεση που ταλανίζει τον λαό μας. Κι όμως, πέρα από την αβεβαιότητα και την ψυχολογική καταρράκωση του κυπριακού Ελληνισμού, η φωνή της ιστορίας σαν απόηχος έρχεται στ’ αφτιά μας να μας δείχνει τον δρόμο της αντοχής και της επιβίωσης. Ακριβώς, ένα μικρό απόσπασμα επιστολής του νεαρού ήρωα της ΕΟΚΑ Ανδρέα Παναγίδη, λίγο πριν από τον απαγχονισμό του, είναι θα έλεγα ένα βάλσαμο ψυχής για όλους: «Παρασκευά, δεν θέλω να μαραζώνεις διότι θα μας κρεμάσουν. Πεθαίνω μόνο για ένα σκοπό. Το μόνο που θέλω είναι να κοιτάξεις τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου και όταν μεγαλώσουν να τους πεις για το θάρρος και την ψυχραιμία μας. Είσαι ο τελευταίος που βλέπω πριν πεθάνω. Θέλω να πεις ότι δεν χάσαμε το θάρρος μας, αλλά βαδίζαμε με το κεφάλι ψηλά προς την αγχόνη, διότι η ελευθερία χρειάζεται θυσίες. Δεν θα δω την Κύπρο ελεύθερη, αλλά προσέφερα το αίμα μου για να τη δουν οι νέες γενιές της Κύπρου ελεύθερη…»
Τέλος, παραθέτω ένα ποίημα του Θάσου Σοφοκλέους από το βιβλίο μου «Ηλίας Παπακυριακού» (Εκδόσεις Κ. Επιφανίου). Αυτοί οι στίχοι γράφτηκαν αυθόρμητα, από έναν τομεάρχη που έζησε όλο το μεγαλείο του Αγώνα:
«Αν θέλεις να νιώσεις λευτεριά
γονάτισε στο Λιοπέτρι
φίλησε το κρησφύγετο του Μαχαιρά
πέρασε από το Δίκωμο
κλάψε κάτω από το σχοινί της αγχόνης
βάλε ένα λουλούδι στα Φυλακισμένα Μνήματα…»
http://www.sigmalive.com/simerini
«Πολλούς αφέντες άλλαξες, δεν άλλαξες καρδιά», έγραψε για την Κύπρο ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς. Τούτες οι απλές λέξεις δεν εκφράζουν παρά την πεισματική προσήλωση του Έλληνα της Κύπρου να παλεύει για λευτεριά και αξιοπρέπεια. Σε όλες τις εποχές και σε όλους τους χρόνους, αυτός ο τόπος δεν μπόρεσε ποτέ να ζήσει ειρηνικά και ελεύθερα. Αναρίθμητοι οι βάρβαροι κατακτητές. Αναρίθμητοι οι επιδρομείς και οι υποχθόνιοι εχθροί μας. Ωστόσο, παρά τις μαρτυρικές περιπέτειες, παρά τα βάσανα, τις πίκρες, τη σκλαβιά, ο Ελληνισμός της Κύπρου κατάφερε να επιβιώσει, να ζήσει και να δημιουργήσει, μέσα από τις αντιξοότητες, έναν υπέροχο και λαμπρό πολιτισμό. Έναν πολιτισμό αντάξιο των προγόνων. «Η Κύπρος», εξομολογείται ο Γιώργος Σεφέρης, «πλάτυνε το αίσθημα που είχα για την Ελλάδα. Κάποτε λέω με πήρε για ψυχοπαίδι της…»
Κάποτε παίρναμε τις ανηφοριές και γράφαμε το όνομα της Ελλάδας στους τοίχους και στις καρδιές μας. Κάποτε αγκαλιάζαμε με δάκρυα τον Καπετάν Κανάρη όταν άραζε στην Κύπρο και του δίναμε πολεμοφόδια για τον μεγάλο ξεσηκωμό του 1821. Κάποτε φωνάζαμε το όχι στα βουνά της Πίνδου και αργότερα τραγουδούσαμε «Ήταν 1η Απριλίου…». Ήταν οι Κολοκοτρωναίοι και οι Μακρυγιάννηδες που έγιναν Αυξεντίου, Μάτσηδες και Καραολήδες και πάντα, μα την αλήθεια, στη ζωή και στον θάνατο τούς σκέπαζε η ίδια, απαράλλακτη, περήφανη η Ελληνική Σημαία με τον Σταυρό στη μέση. Ποιος έχει το δικαίωμα να ξεγράψει τις ιστορικές στιγμές; Ποιος έχει το θάρρος σήμερα να κρατήσει τούτη τη βαριά κληρονομιά;
Κύπρος 2014. Μέσα από τους ατέλειωτους πολιτικούς διαλόγους, αναζητάμε την οριστική λύση του κυπριακού προβλήματος. Παράλληλα βιώνουμε βαθιά την οικονομική ύφεση που ταλανίζει τον λαό μας. Κι όμως, πέρα από την αβεβαιότητα και την ψυχολογική καταρράκωση του κυπριακού Ελληνισμού, η φωνή της ιστορίας σαν απόηχος έρχεται στ’ αφτιά μας να μας δείχνει τον δρόμο της αντοχής και της επιβίωσης. Ακριβώς, ένα μικρό απόσπασμα επιστολής του νεαρού ήρωα της ΕΟΚΑ Ανδρέα Παναγίδη, λίγο πριν από τον απαγχονισμό του, είναι θα έλεγα ένα βάλσαμο ψυχής για όλους: «Παρασκευά, δεν θέλω να μαραζώνεις διότι θα μας κρεμάσουν. Πεθαίνω μόνο για ένα σκοπό. Το μόνο που θέλω είναι να κοιτάξεις τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου και όταν μεγαλώσουν να τους πεις για το θάρρος και την ψυχραιμία μας. Είσαι ο τελευταίος που βλέπω πριν πεθάνω. Θέλω να πεις ότι δεν χάσαμε το θάρρος μας, αλλά βαδίζαμε με το κεφάλι ψηλά προς την αγχόνη, διότι η ελευθερία χρειάζεται θυσίες. Δεν θα δω την Κύπρο ελεύθερη, αλλά προσέφερα το αίμα μου για να τη δουν οι νέες γενιές της Κύπρου ελεύθερη…»
Τέλος, παραθέτω ένα ποίημα του Θάσου Σοφοκλέους από το βιβλίο μου «Ηλίας Παπακυριακού» (Εκδόσεις Κ. Επιφανίου). Αυτοί οι στίχοι γράφτηκαν αυθόρμητα, από έναν τομεάρχη που έζησε όλο το μεγαλείο του Αγώνα:
«Αν θέλεις να νιώσεις λευτεριά
γονάτισε στο Λιοπέτρι
φίλησε το κρησφύγετο του Μαχαιρά
πέρασε από το Δίκωμο
κλάψε κάτω από το σχοινί της αγχόνης
βάλε ένα λουλούδι στα Φυλακισμένα Μνήματα…»
http://www.sigmalive.com/simerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου