Με τον Λάζαρο Μαύρο
Α Κ Ο Μ Η κι η όποια συζήτηση για το είδος τής ματαίως αναζητούμενης επί 37 χρόνια διά των «διακοινοτικών» συνομιλιών λύσης, μαζί κι οι εκατέρωθεν κατά καιρούς δημόσιες αντιπαραθέσεις Διζωνικών - Αντιδιζωνικών, με τις όποιες επιχειρηματολογίες τους, αποτελούν, εν τέλει, άσκηση ματαιοπονίας. Ωφέλησαν, βεβαίως, στην απόκρουση τών κατά καιρούς επινοηθέντων σχεδίων διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και περαιτέρω υποταγής στις τουρκικές επιδιώξεις, λ.χ. επί Δεικτών Κουεγιάρ 1985, Δέσμης Ιδεών Γκάλι 1992, Σχεδίου Ανάν 2004. Δεν συνέδραμαν, ωστόσο, στην ενδυνάμωση τού υπερασπιζόμενου την Κ.Δ. Ελληνισμού. Υπήρξαν και είναι συζητήσεις μεταξύ ηττημένων: Μέσα στο καβούκι της ήττας, της ανημποριάς και της αδυναμίας, που -επομένως- περιορίζονται στην απόκρουση της περαιτέρω επιδείνωσης. Και τούτο είναι αποτέλεσμα ενός παράγοντα: Της αδυναμίας. Της έλλειψης επαρκούς εθνικής ισχύος.
Α Υ Σ Τ Η Ρ Ο Σ κανόνας του πολιτικού ρεαλισμού επέβαλλε κι επιβάλλει έναν άλλο δρόμο στον αδύναμο που έχει τη θέληση να μην υποταχθεί στην αδυναμία του:
- Να δυναμώσει!
- Να προτάξει ως πρώτιστο, αταλάντευτο κι ανυποχώρητο καθήκον την ενδυνάμωση: Τη διαρκή αύξηση κι ανάπτυξη όλων ανεξαιρέτως των συντελεστών εθνικής ισχύος που παίζουν, αθροιστικά και πολλαπλασιαστικά, ρόλο, στην ενδυνάμωση του «παίκτη» μέσα στο γήπεδο του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή. Στην ενδυνάμωση των δύο κρατών του Ελληνισμού, ελλαδικού και κυπριακού, στην προνομιούχα (κι όχι καταραμένη) θέση που του έταξε η… γεωγραφία.
Α Γ Ω Ν Α Σ για να γίνουμε ισχυρότεροι, θα έπρεπε να ήταν έκτοτε και πρέπει να είναι σήμερα ο πρώτος-πρώτος και μόνιμος στόχος πάντων των Ελλήνων σε Ελλάδα, Κύπρο και Διασπορά. Τούτο καθίσταται πλέον αντιληπτό από κάθε πολίτη που υποφέρει -και στο προσωπικό πια επίπεδο- την απίστευτη κοινωνική δυστυχία την οποία προκάλεσαν σ’ αμφότερα τα χρεοκοπημένα μας κράτη, αμφότερες οι χρεοκοπημένες μας Κομματοκρατίες: Οι γνοιαζόμενες, πρωταρχικά, μόνο ιδιοτελέστατα, αρχομανείς κομματικές Ολιγαρχίες τής διανοητικής, εθνικώς και κοινωνικώς και κρατικώς, «λέπρας» του αρχηγικώς ρηθέντος «Το Κόμμαν τζιαι τα μμάθκια σας».
Π Ω Σ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ, λοιπόν, ισχυρότεροι, ψυχικά, πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά, στρατιωτικά, διπλωματικά, διεθνοπολιτικά, γεωστρατηγικά, θα έπρεπε να ήταν η καθημερινή έγνοια των πολιτών. Και το καθημερινό καμουτσίκι τους επί των κομμάτων, των θεσμικών εξουσιών και, προπάντων, επί των κυβερνώντων…
ΕΡΩΤΗΣΗ
Οι καλοί μας φίλοι της «Καθημερινής» της Λ/σίας (σ.σ. αφ' εαυτής επίτευξη έστω κι αυτού του είδους της Ενώσεως της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα), που διανέμουν -και τους ευγνωμονούμε- τους τόμους του σπουδαιότατου βιβλίου του Ουίνστον Τσόρτσιλ «Β' Παγκόσμιος Πόλεμος», έχουν άραγε μελετήσει έστω στον 1ο Τόμο την ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ του Τσόρτσιλ στην πολιτική του ΚΑΤΕΥΝΑΣΜΟΥ που οι κυβερνήσεις Λονδίνου και Παρισιού επέδειξαν έναντι του Χίτλερ, φτάνοντας μέχρι το μοιραίο Σύμφωνο του Μονάχου 1938, ώστε να ξαναστοχαστούμε -ΟΛΟΙ- την πολιτική Κατευνασμού που Κύπρος και Ελλάδα επιδεικνύουν 39 χρόνια κι έξι μήνες έναντι της Τουρκίας-Κατακτητή;..
Α Υ Σ Τ Η Ρ Ο Σ κανόνας του πολιτικού ρεαλισμού επέβαλλε κι επιβάλλει έναν άλλο δρόμο στον αδύναμο που έχει τη θέληση να μην υποταχθεί στην αδυναμία του:
- Να δυναμώσει!
- Να προτάξει ως πρώτιστο, αταλάντευτο κι ανυποχώρητο καθήκον την ενδυνάμωση: Τη διαρκή αύξηση κι ανάπτυξη όλων ανεξαιρέτως των συντελεστών εθνικής ισχύος που παίζουν, αθροιστικά και πολλαπλασιαστικά, ρόλο, στην ενδυνάμωση του «παίκτη» μέσα στο γήπεδο του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή. Στην ενδυνάμωση των δύο κρατών του Ελληνισμού, ελλαδικού και κυπριακού, στην προνομιούχα (κι όχι καταραμένη) θέση που του έταξε η… γεωγραφία.
Α Γ Ω Ν Α Σ για να γίνουμε ισχυρότεροι, θα έπρεπε να ήταν έκτοτε και πρέπει να είναι σήμερα ο πρώτος-πρώτος και μόνιμος στόχος πάντων των Ελλήνων σε Ελλάδα, Κύπρο και Διασπορά. Τούτο καθίσταται πλέον αντιληπτό από κάθε πολίτη που υποφέρει -και στο προσωπικό πια επίπεδο- την απίστευτη κοινωνική δυστυχία την οποία προκάλεσαν σ’ αμφότερα τα χρεοκοπημένα μας κράτη, αμφότερες οι χρεοκοπημένες μας Κομματοκρατίες: Οι γνοιαζόμενες, πρωταρχικά, μόνο ιδιοτελέστατα, αρχομανείς κομματικές Ολιγαρχίες τής διανοητικής, εθνικώς και κοινωνικώς και κρατικώς, «λέπρας» του αρχηγικώς ρηθέντος «Το Κόμμαν τζιαι τα μμάθκια σας».
Π Ω Σ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ, λοιπόν, ισχυρότεροι, ψυχικά, πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά, στρατιωτικά, διπλωματικά, διεθνοπολιτικά, γεωστρατηγικά, θα έπρεπε να ήταν η καθημερινή έγνοια των πολιτών. Και το καθημερινό καμουτσίκι τους επί των κομμάτων, των θεσμικών εξουσιών και, προπάντων, επί των κυβερνώντων…
ΕΡΩΤΗΣΗ
Οι καλοί μας φίλοι της «Καθημερινής» της Λ/σίας (σ.σ. αφ' εαυτής επίτευξη έστω κι αυτού του είδους της Ενώσεως της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα), που διανέμουν -και τους ευγνωμονούμε- τους τόμους του σπουδαιότατου βιβλίου του Ουίνστον Τσόρτσιλ «Β' Παγκόσμιος Πόλεμος», έχουν άραγε μελετήσει έστω στον 1ο Τόμο την ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ του Τσόρτσιλ στην πολιτική του ΚΑΤΕΥΝΑΣΜΟΥ που οι κυβερνήσεις Λονδίνου και Παρισιού επέδειξαν έναντι του Χίτλερ, φτάνοντας μέχρι το μοιραίο Σύμφωνο του Μονάχου 1938, ώστε να ξαναστοχαστούμε -ΟΛΟΙ- την πολιτική Κατευνασμού που Κύπρος και Ελλάδα επιδεικνύουν 39 χρόνια κι έξι μήνες έναντι της Τουρκίας-Κατακτητή;..
http://www.sigmalive.com/simerini/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου