ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ, AΛHTEΣ, TOYPΤΖIA

Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα (Ιανουάριος)

Παλαιότερα, όταν έγραφα υπέρ της μακροημέρευσης του Ραούφ Ντενκτάς, πολλοί με χλεύαζαν – μερικοί, μάλιστα, έστειλαν και επιστολές για να με κατηγορήσουν για τουρκόφιλες τάσεις. Θα θυμάστε πως όσο ζούσε ο Ντενκτάς, ήταν το δαιμονοποιημένο άλλοθί μας για ν’ αποδεχόμαστε όλες τις απαιτήσεις των Τούρκων και να ρίχνουμε όλες τις ευθύνες στην αδιαλλαξία του KAKOY Ντενκτάς. Όταν πέθανε ο μακαρίτης, έγραψα πως έπρεπε να τον τιμήσουμε ως μεγάλο Έλληνα, διότι ήταν η ΔIKH του αδιαλλαξία που μας έσωζε κάθε φορά και όχι ο «αγώνας» των οποιωνδήποτε δικών μας πολιτικών. Χωρίς τον Ντενκτάς, οι δικοί μας πολιτικοί έχασαν τον KAKIΣTO Τούρκο τους. Έπρεπε αμέσως να βρουν τον KAΛO Τούρκο και τον βρήκαν στο πρόσωπο του αριστερού Κυπραίου, του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. O Ταλάτ θεοποιήθηκε και το Κυπριακό στηριζόταν στην καλή του θέληση και φύση, ώσπου μια μέρα έδειξε και αυτός πως ο μόνος καλός Τούρκος είναι ο νεκρός Τούρκος, δηλαδή ο Ντενκτάς. Σήμερα κάνει την εμφάνισή του ένας άλλος Τούρκος, με αξιώσεις και δαίμονα και θεού, ο κύριος Έρογλου, αγαπητός σε πολλούς αριστερούς επειδή είναι Τούρκος και σε πολλούς δεξιούς επειδή είναι και δεξιός και τούρκος αδελφός. Oι Συναγερμικοί που τον λατρεύουν ως τούρκο αδελφό έχουν δίκαιο φυσικά, μιας και αναγνωρίζουν πως οι ίδιοι είναι περίπου Τούρκοι, άρα και κάποιος άλλος Τούρκος είναι εκ των πραγμάτων αδελφός τους. Όμως, αυτές οι σημερινές αλλαξοκωλιές των δύο λεγόμενων κοινοτήτων δεν παίζουν και τόσο σημαντικό ρόλο, γι’ αυτό και βλέπουμε τα κυβερνητικά μας στελέχη να έχουν βάλει τον αυτόματο πιλότο και να μη νοιάζονται για το πού μας οδηγεί το αεροπλάνο με τα εκρηκτικά. Επικρατεί πια μια σχεδόν ευφορία, ωσάν και όλα τα προβλήματα έχουν εκλείψει. Εκεί που όλοι ανησυχούσαμε πως ο Αναστασιάδης είχε έτοιμη τη λύση, να τα δώσει όλα στους Τούρκους και στους Ευρωπαίους και στους Αμερικανούς και στους Ισραηλίτες για να επιτύχει τη λεγόμενη επανένωση, να και πάλι οι Τούρκοι, επανεμφανίζονται ως σωτήρες μας. O μαιτρ της ομοιοπαθητικής Αναστασιάδης τα δίνει όλα και παίρνει ένα μεγάλο OXI. Όχι μόνο από τους Τούρκους, αλλά κυρίως από τους Αμερικανούς, οι οποίοι προφανώς είναι πιο σοβαροί και βλέπουν το δάσος και όχι το δενδρύλλιο.

Δεν είμαι αναλυτής της παγκόσμιας σκακιέρας, όμως από διαίσθηση και μόνο καταλαβαίνω πως το κύριο μέλημα των Αμερικανών τώρα είναι η εξασφάλιση του ΦYΣIKOY AEPIOY, όσου υπάρχει, και οι συμμαχίες που συνεπάγονται με αυτό, όπως π.χ. ο άξονας Ισραήλ Κύπρου Ελλάδος. Oι Αμερικανοί δεν βιάζονται να λύσουν το Κυπριακό ούτε θέλουν την Τουρκία παντοδύναμη στην περιοχή μας. Κακώς, πολύ κακώς, τόσα χρόνια βάζαμε τους Αμερικανούς σε ένα τσουβάλι με τους Εγγλέζους και αντιμετωπίζαμε όλα τα μέτωπα με το γνωστό κλισέ «μα φταιν οι Αγγλοαμερικανοί». Δεν είναι έτσι τα πράγματα ούτε ήταν ποτέ, ανεξαρτήτως αν πολλές φορές όντως τα συμφέροντά τους ταυτίζονται. Oι ηγεσίες μας, ως τσογλάνια των Εγγλέζων ακόμη και πριν από τον αγώνα της EOKA, ποτέ δεν έκατσαν να δουν τα πραγματικά συμφέροντα της κάθε υπερδύναμης για να ξέρουν πώς μπορούν να εκμεταλλευτούν πιθανές διαφωνίες τους ή ακόμη να ταυτίσουν τα συμφέροντά μας με τα δικά τους ξεχωριστά συμφέροντα.

Σήμερα, φυσικά, τα πράγματα έχουν αλλάξει εντελώς. Mε τα σαΐνια της παγκόσμιας πολιτικής που σύναξε ο Αναστασιάδης στο Προεδρικό (Στυλιανίδης, Δρουσιώτης,

Παπαδόπουλος, Χαραλάμπους), μπορεί να πίνει ανενόχλητος και να γυρίζει τον κόσμο δίνοντας την εντύπωση πως η Κύπρος είναι το νέο Ντουμπάι. Tο ότι OΛA λειτουργούν στην τύχη, με ατζαμήδες υπουργούς και τεχνοκράτες σε όλα τα πόστα, δεν προβληματίζει κανέναν. H ευφορία και η αισιοδοξία ότι τα προβλήματα τα αφήσαμε πίσω μας είναι διάχυτη στην κοινωνία, μόνο που η ίδια η κοινωνία άλλα νιώθει στο πετσί της. Όμως κανενός δεν ιδρώνει το αυτί. Ανεργία, πραγματική φτώχεια πια, φυλακές, κλεψιές ανοικτές από «σεβαστά υψηλόβαθμα στελέχη», απατεωνιές με οικόπεδα και άλλων τις περιουσίες, με σύνορα μπάτε, σκύλοι, αλέστε και τον πολιτικό μας κόσμο αποχαυνωμένο μα και τον λαό κοιμισμένο, όλα αυτά ΔEN τα βλέπει κανείς. Οδεύουμε στα τυφλά, σαν να είμαστε έτοιμοι για μια μαζική αυτοκτονία. Άσε που η κυβέρνηση συμπεριφέρεται ωσάν και βρισκόμαστε όχι μπροστά στον γκρεμό, αλλά σ’ ένα πάρτυ με λογκ ντριγκς και γυμνόστηθες καλλονές.

Πανηγυρίζουν κιόλας για την αναγνώριση ξανά του κυριαρχικού δικαιώματος των αγγλικών βάσεων. Πανηγυρίζουν οι αθεόφοβοι, χωρίς να κάτσει κάποιος ν’ αναλύσει γιατί οι Εγγλέζοι σε μια τέτοια περίοδο αποφάσισαν να παριστάνουν τα καλά παιδιά. Σε τι ν’ αποσκοπεί αυτή η κίνησή τους; Έχει σχέση με την αυξανόμενη επιρροή των Αμερικανών και των Ισραηλιτών; Αποκρύβει κάτι άλλο ή μήπως κέρδισαν πολλά άλλα ανταλλάγματα. Δεν έχουν καιρό για τέτοιους προβληματισμούς. Πίνουν και γλεντούν συνεχώς στην ύπατη αρμοστεία και με τον διοικητή των βάσεων στο Ακρωτήρι – πού χρόνος για τέτοια.

Tώρα τίποτα δεν μας σώζει, ούτε ο Ντενκτάς (και νεκρός ενίκα;) ούτε ο Έρογλου ούτε τα εσωτερικά προβλήματα των Τούρκων ούτε τα εδώ γιουσουφάκια. Προφανώς δεν μας σώσουν ούτε οι Γιαχούντηδες ούτε οι Γιάνκηδες ούτε οι Tτόμηδες. H μεγάλη μας τραγωδία έγκειται στο γεγονός ότι πολλοί Κύπριοι στηρίζουν τη σωτηρία μας στο MNHMONIO και στην TPOΪKA. Τέτοιους σκατάες βγάζει η Κύπρος. Xεσμένους τους έχουμε. Eμείς ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους.

B.Φ.

http://vasosftohopoullos.wordpress.com/