Και του στραβού το δίκιο...

Η Τουρκία συνεχίζει την πορεία της στην Ε.Ε. Αντί ποινών, η Ε.Ε., με τη σύμφωνη γνώμη της Κυπριακής Δημοκρατίας, άνοιξε την περασμένη Δευτέρα το τουρκικό ενταξιακό κεφάλαιο για το περιβάλλον. Και εφόσον η Άγκυρα πέρασε από το ραντεβού του Δεκεμβρίου χωρίς να έχει κόστος, συνεχίζει να διεκδικεί επί του Κυπριακού λύση διχοτομική. Η θέση του Υπουργού των Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, μετά τη Διακυβερνητική της περασμένης Δευτέρας, ήταν σαφής: Η λύση θα είναι διζωνική με δύο συνιστώντα κράτη! Ερώτημα: Για ποια κοινή βάση και για ποιο κοινό στόχο λύσης μιλούμε; Εφόσον, λοιπόν, οι Τούρκοι επιμένουν επί αυτής της διχοτομικής λύσης και εφόσον δεν έχουν κόστος, τότε η κύρια οδός λύσης είναι η ακόλουθη: Να προσεγγίσει η ε/κ πλευρά και δη ο Πρόεδρος Χριστόφιας τις τουρκικές θέσεις. Εφόσον ο Πρόεδρος δεν έχει τέτοια πρόθεση, τότε πώς θα εξευρεθεί λύση; Το συναφές ερώτημα είναι άλλο: Πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα των συνομιλιών; Και ποιος θα πληρώσει το κόστος εάν δεν εξευρεθεί λύση; Το χειρότερο, όμως, σενάριο το οποίο απευχόμεθα είναι το ακόλουθο: Να καταλήξουν οι συνομιλίες -όπως και στο σχέδιο Ανάν- σε μια λύση συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, η οποία, όμως, θα βαπτισθεί ως ομοσπονδία. Και για να περάσει στον κόσμο θα εμφανιστεί από ήττα ως μεγάλη νίκη. Ό,τι συνέβη τις προάλλες στις Βρυξέλλες...
Υπάρχει, όμως, ακόμη ένας κίνδυνος: Να απειληθεί ο Πρόεδρος Χριστόφιας με καταλογισμό ευθυνών, εάν δεν είναι διαλλαχτικός ώς το Μάρτιο και αν δεν προβεί σε υποχωρήσεις στο πλαίσιο της πρακτικής των εντατικών συνομιλιών (εξπρές), για να σώσει τον κ. Ταλάτ, ο οποίος φαίνεται να χάνει τις «προεδρικές εκλογές» του προσεχούς Απριλίου. Στο παρελθόν, ο Πρόεδρος καλλιεργούσε την αντίληψη ότι, χωρίς τον Ταλάτ, δεν λύνεται το Κυπριακό. Η θέση αυτή προκαλούσε προϋποθέσεις για να του ασκηθούν επιπρόσθετες πιέσεις, ειδικώς στο τρέχον διάστημα. Ως εκ τούτου, η νέα διπλή τοποθέτηση του Προέδρου Χριστόφια είναι ορθή και επικεντρώνεται στα εξής: Πρώτο, δεν πρόκειται να δεχθεί ενδιάμεση συμφωνία. Δεύτερο, θα συνεχιστούν οι συνομιλίες και μετά τις λεγόμενες «προεδρικές εκλογές» των κατεχόμενων. Στόχος του Προέδρου είναι όπως απεγκλωβιστεί από τους σχεδιασμούς κυρίως των Βρετανών, που θέλουν και διάσωση του Ταλάτ, αλλά και ενδιάμεση συμφωνία ώς το τέλος Μαρτίου. Δηλαδή, με έναν σπάρο δυο τρυγόνια! Να υποχωρήσει ο Πρόεδρος, προσεγγίζοντας τις τουρκικές θέσεις και να προκύψει σύγκλιση επί των κεφαλαίων Ευρώπη, Οικονομία και Διακυβέρνηση, η οποία, έστω και ατύπως, να εμφανιστεί ως ενδιάμεση συμφωνία, που θα δεσμεύει τελεσίδικα σε μια λύση όμοια με εκείνη του σχεδίου Ανάν.
Το ζητούμενο, βεβαίως, δεν είναι να γίνονται οι δηλώσεις από τον Πρόεδρο μόνο για εσωτερική κατανάλωση, αλλά και διεθνώς. Γιατί; Διότι η εικόνα που δημιουργείται στην Ε.Ε. είναι ανάλογη με εκείνη του 2004. Ότι δηλαδή οποιαδήποτε και αν είναι η λύση, θα γίνει δεκτή από τον Πρόεδρο Χριστόφια. Το επικινδυνότερο, όμως, είναι η καλλιέργεια της εντύπωσης ότι βρισκόμαστε κοντά σε λύση, την ίδια στιγμή κατά την οποία οι Τούρκοι την καθορίζουν διζωνική με δύο συνιδρυτικά κράτη! Και χωρίς να υπάρχει ανάλογη συνεχής διπλωματική αντίδραση από τη Λευκωσία, γεγονός που επιτρέπει σε αξιωματούχους της Ε.Ε. να υιοθετούν τη βρετανική και τουρκική θέση ότι: Η Ε.Ε. θα αποδεχθεί οποιαδήποτε λύση αποφασιστεί μεταξύ των δυο ηγετών, η οποία θα είναι μεν σύμφωνη με τις αρχές και τις αξίες της Ε.Ε., αλλά με αποκλίσεις... Πάντως, στην Ε.Ε. δεν έχει αποκλειστεί κάθετα ότι η λύση δεν θα είναι ενταγμένη στη νομική και πολιτική διάσταση του πρωτογενούς δικαίου. Δηλαδή της παρθενογένεσης και, μάλιστα, μέσω της Ε.Ε. Επί τούτου, μάλιστα, ο κ. Ρεν τον Απρίλιο του 2008 είχε πει ότι υπάρχουν ικανοί συνταγματολόγοι, τους οποίους μπορούν να επιστρατεύσουν οι δυο πλευρές και ο διεθνής παράγοντας, για να τετραγωνίσουν τον κύκλο! Υπό αυτές τις συνθήκες, εάν πει όχι ο Πρόεδρος σε μια κακή λύση, τότε θα βρεθεί κατηγορούμενος, διότι: 1) Δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες τις οποίες διέψευσε, 2) Οι Ευρωπαίοι έχουν την εντύπωση ότι μπορεί να γίνει αποδεκτή οποιαδήποτε λύση ακόμη και αν αυτή είναι οδυνηρή…
ΤΟ ΚΛΙΜΑ των μεγάλων προσδοκιών καθιστά ευάλωτο τον Πρόεδρο σε πιέσεις. Και η θέση του μπορεί να γίνει ακόμη πιο δύσκολη καθότι έχει προβεί σε μονομερείς υποχωρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα, όπως η εκ περιτροπής Προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος και η παραμονή, τουλάχιστον, 50 χιλιάδων εποίκων, χωρίς να πάρει ανταλλάγματα. Η καλή πρόθεση του Προέδρου εκλήφθηκε ως αδυναμία και δεν εξαργυρώθηκε επί της ουσίας. Όχι μόνο υποχωρήσεις δεν είδαμε από την τουρκική πλευρά, αλλά, ταυτοχρόνως, έχουμε σκλήρυνση της στάσης της, προφανώς για να έχει στη συνέχεια διαπραγματευτικό βάθος. Και να θεωρούνται τα αυτονόητα ως σημαντικές τουρκικές υποχωρήσεις και να συνοδεύονται με ταυτόχρονη αξίωση νέων υποχωρήσεων από την ελληνοκυπριακή πλευρά. Ήδη, η Τουρκία επιμένει ότι διά της διζωνικότητας θα καθοριστούν τα σύνορα «δύο συνιδρυτικών κρατών»! Αυτή η τουρκική θέση παραπέμπει στην κατανομή των εξουσιών και στην ουσία σε μια κεντρική Κυβέρνηση, που θα τελεί υπό την ομηρία των δύο συνιδρυτικών κρατών. Θα βρίσκεται εκεί για το θεαθήναι. Συνεπώς, όπως τονίζει η τουρκική πλευρά, δεν έχει σημασία εάν ονομάζεται η λύση ομοσπονδία ή συνομοσπονδία, αλλά εάν θα κατοχυρώνει τη διζωνικότητα στη βάση των «δυο κρατών». Και έχει λογική η τουρκική θέση. Γιατί; Διότι η Ελβετία π.χ. ονομάζεται συνταγματικά ως συνομοσπονδία. Όμως, λειτουργεί ως ομοσπονδία. Το Βέλγιο ονομάζεται ομοσπονδία, αλλά ως κράτος λαθροβιώνει και σε ουκ ολίγες περιπτώσεις ενεργεί στη λογική των δύο κρατών, ενώ η Βοσνία - Ερζεγοβίνη κανείς δεν ξέρει τι είναι! Στην ουσία είναι δυο ή ακόμη και τρία κράτη που ζουν πλάι - πλάι. Από τη μια είναι η Σερβική Δημοκρατία και από την άλλη η Κροατομουσουλμανική Ομοσπονδία με εκ περιτροπής Προεδρία για τα μάτια του κόσμου. Πρόκειται για κράτος- κρατίδια, που λαθροβιώνει (νουν) και εσωτερικά και στο διεθνές σύστημα!
ΕΙΝΑΙ κατανοητό ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας πιστεύει στη λύση. Σε μια λύση οδυνηρή, η οποία, όμως, θα είναι ομοσπονδιακή, διζωνική και δικοινοτική. Με κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σύμφωνη με τις αρχές και τις αξίες της Ε.Ε. Το πρόβλημα είναι ότι τέτοια λύση, όπως την έχει στο μυαλό του ο Πρόεδρος, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Κύπρο. Διότι η διζωνικότητα δεν εφευρέθηκε για να επανενώσει το νησί, αλλά για να το διχοτομήσει. Και επί τούτου υπάρχει πλούσιο υλικό στα βρετανικά αρχεία των μυστικών υπηρεσιών, αλλά και στο ίδιο το ΑΚΕΛ. Αυτό το οποίο σήμερα ο Πρόεδρος Χριστόφιας ονομάζει ως επανένωση, ο μ. Εζεκίας Παπαϊωάννου αφόριζε προ του '74 ως διχοτόμηση. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι μετά το '74 έχουμε ένα νέο σκηνικό. Ορθόν! Όμως, το ερώτημα προς τον Πρόεδρο και τη λοιπή πολιτική ηγεσία είναι το εξής: Στόχος είναι η ανατροπή ή η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής; Αληθές πάντως είναι ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία στηρίζεται στο διοικητικό, πληθυσμιακό και γεωγραφικό διαχωρισμό της Κύπρου ως αποτέλεσμα της εισβολής. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατό να λέμε από τη μια όχι στα διχοτομικά τετελεσμένα της εισβολής και από την άλλη να προσδοκούμε σε λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, η οποία νομιμοποιεί τα διχοτομικά τετελεσμένα της εισβολής;(!) Το σλόγκαν διζωνική ή διχοτόμηση είναι εκ των πραγμάτων κάλπικο. Διότι είναι έννοιες και πολιτειακές πρακτικές συνώνυμες, που έλαβαν συνταγματική μορφή με το σχέδιο Ανάν, το οποίο, παρότι απέρριψε ο λαός, εξακολουθεί να συνιστά τη βάση για συζήτηση και λύση. Και αυτό, παρότι φραστικά η πολιτική ηγεσία τονίζει ότι σέβεται τη λαϊκή κυριαρχία και ότι το σχέδιο Ανάν είναι νεκρό. Βεβαίως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο Πρόεδρος Χριστόφιας προεκλογικά υποστήριζε ότι το σχέδιο Ανάν κοιμάται. Κι εμείς γράφαμε και γράφουμε ότι οι Βρετανοί και άλλοι ψάχνουν για τους πρίγκιπες που θα του δώσουν το φιλί της ζωής...





Πηγή : Εφημερίδα Σημερινή(Γ.Χαραλαμπίδη)